Ademwerk is voor mij: terug in mijn lichaam komen, waardoor ik contact kan maken met mijn lichaam, voelen, in het hier en nu zijn, ontspanning, voelen waar er nog spanning zit loslaten. Kortom echt in contact komen met mezelf, zodat ik écht weet hoe het met mij gaat.
Ik heb de afgelopen jaren heel veel Verbonden Ademwerk gedaan, ook wel Transformational Breath genaamd. Het Bewust Verbonden Ademen hielp mij om bij mijn gevoelens te komen en spanningen en emoties los te laten die al heel lang in mijn lichaam vastzaten, goed opgeborgen. Maar omdat je daar nou eenmaal last van gaat krijgen, word je daar min of meer door gedwongen om er iets mee te doen. Dit uitte zich in spierpijnen, rugpijn, chronisch moe zijn, vaak schouder-, nek- en hoofdpijn hebben en maag- en darmproblemen. Ik dacht dat ik een gluten intolerantie had, of een lactose-intolerantie, … Dat had ik dus allemaal niet, want het volgen van bepaalde diëten, dat loste mijn klachten niet op.
Doordat mijn lichaam altijd AAN stond, in de sympathicus dus, kon mijn lichaam zich niet zelf herstellen, mijn spijsvertering werkte niet optimaal, doordat ik altijd gespannen was. Het zelf herstellend vermogenwerkt pas als je ontspannen bent. Met alle gevolgen van dien. Maar als je nou niet weet wat het betekent om ontspannen (de para-sympaticus) te zijn, als je niet weet wat “lekker in je vel zitten” betekent?
Dat moet je van anderen geloven dat dat wel bestaat en wel kan, maar hoe voelt dat nou? Hoe voelt een veilig gevoel? Verstandelijk wist ik dat wel, ik heb een fijne omgeving, een lieve man, een fijn huis, een fijne, veilige woonomgeving. Maar ik kon dat niet voelen in mijn lijf. Mijn lijf zei iets anders, mijn lijf was altijd alert en gespannen.
Omdat mijn moeder het label Fybromyalgie had gekregen, en ik dat met de huisarts deelde, want misschien zat deze continue spierspanning wel in de familie en was er iets mis met mij. Misschien had ik wel beginnende reuma? De huisarts wilde medicatie voorschrijven tegen de pijn, want als mijn moeder het had, zal verbetering wel niet mogelijk zijn en moest ik er mee leren leven. Toch geloofde ik niet dat er echt iets aan de hand was. En ik benoemde dat ook, het zijn toch gewoon spieren die continue gespannen zijn wat ik voel in mijn lichaam? Daar moet toch iets aan te doen zijn? Toch ging ze daar verder niet op in, ik kreeg wel een doorverwijzing naar de reumatoloog, om het een en ander te onderzoeken. Daar bleek wel een lichte ontsteking aan de SI-gewrichten, maar geen reuma te zien. Af en toe een diclofenac mocht ik pakken en niet te veel sporten, wel bewegen.
Dat bezoek aan de reumatoloog was weinig bevredigend en ik ging verder op zoek. En kwam op een weg terecht, de weg naar binnen. Daar binnenin zou ik toch de oplossingen moeten gaan vinden, want buiten mij was die nergens te vinden.
Door een opleiding te gaan doen in Familie- en systeemopstellingen, kwam ik achter veel familiepatronen, het was niet met mij begonnen. Dat gaf al rust, heel veel gehuild tijdens die opleiding, ook dat gaf rust. Ik werd mij bewust van wat er allemaal leefde in mij, waar ik binding mee had, waar ik in verstrikt zat. Daarna deed ik een opleiding NLP. NLP heeft mij meer bewust gemaakt van de gedachten en overtuigingen die ik eropna had gehouden, onbewuste denkpatronen werden bewust gemaakt. Nog meer bewustwording en helderheid, dat verklaarde veel van de gevoelens die ik had. Toch bleef die spanning in mijn lijf.
Toen kwam ik in aanraking met het Verbonden Ademen tijdens een Ademcirkel die werd gegeven bij de opleiding. Tijdens die sessie dacht ik… “ik weet niet wat dit is, maar ik moet doorgaan met ademen, dat gaat me ergens brengen”. En daar kwam het, een golf verdriet overspoelde me, ik ademde erdoorheen, en de golf nam af, het spoelde weg. En daarna? Overviel me een immens gevoel van ontspanning, ik was helemaal in mijn lichaam.
Ik heb heel veel van deze sessies gedaan nadien, en telkens brachten ze me iets anders. Ik heb boosheidkunnen toe laten, en los kunnen laten, heel hard gelachen, kortom ik heb er heel veel door kunnen ontladen.
Toch was er nog meer nodig wat ik moest leren. De spierspanningen die ik altijd voelde, kwamen door een disfunctioneel Adempatroon. Of gebeurde het andersom? Doordat ik door bepaalde gebeurtenissen in mijn leven een spierspanningspatroon heb ontwikkeld is mijn ademhaling zich daaraan aan gaan passen; veel en hoog ademen. Ik had chronische hyperventilatie. Ik dacht dat ik geen lucht genoeg kreeg, dat gaf me regelmatig het gevoel van ademnood. Of is het tegelijk ontstaan? Een ding is zeker, het is een vicieuze cirkel. Welke je kan doorbreken, want je hebt een directe invloed op je ademhaling. Door je ademhaling te gaan vertragen en naar beneden te brengen, geef je een signaal af aan je hersenen dat het veilig is, waardoor je je kunt gaan ontspannen. Door bijvoorbeeld Hartcoherentietraining ga je je ademhaling en hartslag coherent maken. Hierdoor word je “rem” weer opnieuw geactiveerd, oftewel je ontspanningsknop, waardoor je kan herstellen op fysiek emotioneel en mentaal vlak. Ik kreeg steeds meer ruimte, nu ook in het dagelijks leven, mijn lichaam ging zich ontspannen, rustiger en veilig voelen.
Dat vraagt oefening en een bepaalde zelfdiscipline. Je moet er wat voor doen, om je systeem te resetten, je hebt namelijk een hardnekkig patroon te doorbreken. Het voordeel is, op den duur merk je wat die oefeningen je opleveren, en je krijgt er zin in. Dan kijk je naar iedere keer uit:
Wanneer mag ik mijn Ademoefening weer gaan doen?